Λίγες μέρες έχει που τελείωσε το φετινό πρωτάθλημα της Football League, ένα από τα χειρότερα όλων των εποχών κατά την άποψή μου.
Μπορεί να έπεσε η αυλαία την Κυριακή (29/5) στη δεύτερη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ωστόσο ακόμη υπάρχουν εκκρεμότητες.
Είναι πράγματα απίστευτα που μόνο στο Ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να συναντήσει κανείς.
Να τελειώνει ένα πρωτάθλημα χωρίς να έχουν εκδικαστεί υποθέσεις… δεν νομίζω να έχει συμβεί ούτε στις χώρες τις Αφρικής τις οποίες μάλλον προσβάλω βάζοντάς τες σε αυτό το λούκι.
Αλλά με αυτούς που ασχολούνται με το δικό μας ποδόσφαιρο δεν μπορούμε να περιμένουμε καλύτερα πράγματα.
Πρέπει λοιπόν, αρχικά να υπάρξει επικύρωση της βαθμολογίας για να δούμε πως τελικά θα διαμορφωθεί ο χάρτης της κατηγορίας, ενόψει της νέας σεζόν.
Ακόμη παραμένει άγνωστο αν θα συνεχιστεί το μοντέλο του ενός ομίλου ή θα πάμε πάλι πίσω σε εκείνο των δύο. Νότιος και Βόρειος. Πρώτος και Δεύτερος.
Γιατί σε αυτή τη χώρα τα ονόματα αλλάζουν… σαν τα πουκάμισα. Η οργάνωση όμως κάθε χρόνος που περνάει μάλλον χειροτερεύει.
Και για όλα αυτά ας μην σταθούμε στη γνωστή… "καραμέλα" περί οικονομικής κρίσης, διότι πολύ απλά το κόλπο αυτό δεν πιάνει πια, πάλιωσε.
Η Football League ή αλλιώς για να μιλάμε στη γλώσσα μας, Β’ Εθνική βρίσκεται τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα από φέτος… στην εντατική!
Όχι δεν έφτασε εκεί μόνη της. Κάποιοι προφέσορες την οδήγησαν σε αυτό το αγύριστο μονοπάτι.
Πρέπει να συμβούν αρκετές αλλαγές στο ποδόσφαιρο της χώρας μας για να μας κάνει αίσθηση να παρακολουθούμε πιο στενά.
Και στο φινάλε ας συμμετέχουν 10 ομάδες. Εκείνες που αξίζουν και έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν.
Δε γίνεται να ξεκινά ένα πρωτάθλημα με 18 συλλόγους και να τελειώνει με 16!
Απαξιώνει την όλη διοργάνωση και προσβάλει ανεπανόρθωτα την ίδια τη Λίγκα.
Αλλά ποιος να κάτσει να ασχοληθεί με αυτά τα θέματα. Εκείνοι τα βλέπουν με ψηλά γράμματα…
Μακάρι, ο Θεός να τους φωτίσει να διορθώσουν τις τραγικότητες που είδαμε κυρίως φέτος, έτσι ώστε να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές που τα γήπεδα συγκέντρωναν χιλιάδες φιλάθλους…
Μέχρι τότε όμως… ας μείνουμε στη μιζέρια αυτή, γιατί όπως φαίνεται εκείνη μας αξίζει!